Günaydın sevgili okuyucularım nasılsınız bu sabah? Yeni hükümet kurma çalışmaları nerdeyse sonuna gelmek üzereyken CHP ve MHP’de sular durulmuyor. HDP’de aynı şeyler var. Güne yansıyan Selahattin Demirtaş’a yönelik saldırı idamları falan derken ortalık karışık yine. Bu yetmezmiş gibi Mehmetçiğe yeni bir saldırı daha, yaralılar var. Suriye’de Türkmenlerin zor durumları ve vahşileşen dünyada bitip tükenmeyen her sözün bittiği yer dediğimizde yeni bir sözün başladığı bu günlerde yurtta, oda arkadaşının boğazını kesen öğrenci, kıyıya vuran çocuk cesetleri, mültecilerin bitmeyen acı dolu çileleri. Dünya on yıl içinde deliye döndü resmen. Ve biz, bir zamanlar nasıl yazılar yazıyorduk? Unuttuk. Şimdi, bunları yazmayı değil, o anları yaşamayı bile unuttuk! Bize bu güzellikleri unutturanlar utansın… Çok değil 2011 yazısı bu. Ne kadar kaygısızmışız ki, “özgürce düşünmek güzel” diye başlık atmışız. Şimdi ne özgür düşünüyoruz ne de özgür yazıyoruz. Çünkü yazma sevincimiz bile kalmadı.
Özgürce Düşünmek Güzel
Bu sabah düşünüyorum, düşünerek uyandım daha doğrusu. Ne mi düşünüyorum? Biliyorum? Demek bazen insanlar “bilmiyorum” dedikleri şeyleri de düşünürlermiş! Aslında evde ve kasım ayında olmak. Bu günkü düşüncelerimin çıkış noktası. Bu sabah çocukların sesine uyandım okul bahçesinden gelen. Uğultu gibi sonra “hazır ol” diyen sert bir ses hepsini susturdu. Ardından “rahat” dedi aynı sert ses. Ve o an o çocuklardan biri olmadığım için garip bir sevinç duydum. Ne garip, okullu iken bize doğal gelirdi bu komutlar. İtaat etmek kaçınılmazdı, kimsenin aklına da gelmezdi zaten itaat etmemek gibi bir şey. Bugün de durum aynı, biz nasıl düşünmeden itaat ettiysek bizden sonrakilerde aynı şeyi yaptı ve yapıyor? İlla böyle mi olmalı her sabah? Bilmem belki? Belki düzen böyle sağlanıyor?
& & & & &
Kahvemi yaptım ve çocukluğumdan beri sığındığım köşeme, çocukluğumdaki koltuğuma. Kahve fincanını masaya bırakırken “yedisin de neyse yetmişinde o” dedim. Aynen Rızkullah babaya dediğim gibi. Kendi kendime azıcık hayret ederek… Havalar sıcağı kırdı sırtımda ürpermeler başlattı ya, her zamanki köşeme döndüm. Aslına dönmek gibi bir şey bu? Ve şükrettim yine aynı köşede elimde kahve fincanım, sağlık ve afiyette ve güven içinde olabildiğim için. Aslında yalnızca bu koltukta ve en ücra köşede olmak bile sonbaharın geldiğinin en açık ve net habercisi. Yazın o koltukta ve o köşede oturup düşüncelere dalarak kahve içmek, ancak bir hayal olabilir bizim güneşten kavrulan evimizde. Ve bu sabah aynı yerde, eski bir dostla buluşmuş gibi algıladım kendimi. Her yaz dönüşü, bıraktığım yerde bulduğum sevgili, şefkatli bir dost…
Büyük bir zevkle bıraktım kendimi kucağına. Kahvemi her zamanki gibi avurtlarımı yakarak sıcak, sıcak yudumladım. Okuldan gelen seslerde kesilmişti. Ve sokakta çıt yoktu. Evde de çıt çıkmıyordu. Yalnızca kahvenin o tertemiz iştah kabartan nefis kokusu özgürce dolaşıyordu odaları. Eğer mutluluğu tarif edin deselerdi “tamda şu an” derdim. Ama o anlar hemen değişebiliyor. Sessizlik sese, mutluluk hemen mutsuzluluğa dönebiliyor.
Elim yüzümde, gözüm perdenin minelerinde, düşüncelere dalmış vaziyette kalabilirdim eğer telefonlar olmasa, eğer evde birileri uyanmasa, eğer sokakta ses olmasa. Ve eğer büyü bozulmasa. Ancak hayat akıyor. En gerçek ve acımasız büyü hayat… Ve bu acımasız gerçek büyü akarken içinde olmalıyım. Yoksa koşsam da arkasından, yetişemem.
& & & & &
Tatlı bir meltem esiyor şu an yazlık cenahta, bilgisayarım dizlerimde yazımı yazarken, komşularda pişen mevsimlik yemeklerin kokusu geliyor burnuma, sarımsak ve nane ile pişen bamya kokusu. Fırınlanmış patates, yine fırında pişmekte olan bol soğan, kekik ve kimyon aromalı tok bir koku, balık kokusu. Sıcak ve güven veren kokular bunlar. “Neden güven?” Ev kokusu sanki… Bundan olabilir mi? Ve belli ki öğlen olmuş. Zaten okul zili çaldı. Çocuklarında sesi gelmeye başladı. Ant içiyorlar. “Varlığım Türk varlığına armağan olsun” diyerek. Birazdan curcuna kopacak sokakta. Servis araçları motosikletler, bisikletler ve özel arabalar birbirine girecek. Sokak kenarına park eden araçlarda yolu darlaştırdığı için kimse kimseyi de beklemediği için Arap saçına dönecek trafik. Bu görüntüler ve sesler ve curcuna, bıraktığımız yerde yeniden bulduğumuz eski sıkıcı, kavgacı arkadaşlar gibi.
& & & & &
Daha yeni gelmişken, uzaklara gitmek?
Ve kader. Ve aslında zayıflık!!!
Ve hayat sadece “nefes” değil.
Ve gitmek her zaman kaçmak değil.
Ve şimdilik gitmek zamanı sayfamdan ve hoş çakalın demek zamanı… Sağlık ve sevgiyle kalın sevgili okuyucularım. Yase
Günün Şiiri
Yüzün
Güz sabahı buğusunda bir salkım üzüm mü avuçlarımdaki ne?
Ayışığı yansıyor yüzüne.
Ben böyle bulutsu yüzü, ben böyle ışıksı yüzü
bir onyedi yaşındakinde gördüm,
bir de şimdi düşümde.
Aziz Nesin
Yuva
Yan yana geldikçe daha uzak
Birlikteyken daha kimsesiz
Bir ağırı sızım sızım yeri belirsiz
O da yalnız
Ben de yalnız
Acılar tütüyor bacamızdan
Görünmeyen taş duvarlar örmüşüz
Duvar olduk kendimize kendimiz
Ne yana dönsek
Kendimize çarparız.
Aziz Nesin
Ölüme Eğilmek
Uyumaya değil
Rüyalarıma gidiyorum
Orada yaşayacağım isteğimce
Uyanıkken hiç yaşayamadığım
Hepsi de gençti güzeldi
Sevdim sevildim diye aldanarak
Son gördüğüm onlar olacak
Bunca yıldır sevgiye dayanamadığım
Ölüme değil
Sonsuzluğa gidiyorum
Orda dinleneceğim gönlümce
Yaşarken hiç mi hiç dinlenemediğim
Kalemim yine elimde
Kağıtlarım da önümde
Son uykusunda düşecek başım
Sağlığımda hiç eğmediğim
Aziz NESİN
Son İstek
Bitki olacaksam
Çayır çimen olayım
Aman baldıran değil
Yol altında kalacaksam
Gelin arabaları geçsin üstümden
Çelik paletler değil
Üstümde çocuklar koşuşsun
Ne kaçan ne kovalayan
Askerler değil
Kerpiç yapacaksanız beni
Okullarda kullanın
Cezaevlerinde değil
Soluğum tükenmez de kalırsa
Islık öttürsünler
Aman ha düdük değil
Kalem yapın beni kalem
Şiirler yazan sevi üstüne
Ölüm kararı değil
Ölünce yaşamalıyım defne yapraklarında
Sakın ola ki
Silahlarla değil
Aziz NESİN
Günün Fıkrası
Bir gün bilim adamları mağarada 1.580 yaşında bir insan fosili bulurlar ve bu fosili dünyanın istihbarat teşkilatlarını denemek amaçlı kullanmaya karar verirler. Önce Japon’ların istihbaratı mağaraya girer ve 15 dakika sonra dışarı çıkarlar ve bu fosilin yaşı 1.400 ila 1.600 arasında derler. Daha sonra Amerika’dan FBI girer ve 12 saat sonra baya bi havalı şekilde çıkarlar. Bu fosilin yaşı 1.500 ila 1.600 derler.
Daha sonra Rus’ların istihbaratı gelir ve sırf Amerikalılara inat içerde 2 gün kalırlar. Daha sonra çıkarlar ve derler ki bu fosilin yaşı yaklaşık olarak 1.500 ila 1.550 arasında derler. Son olarak bizim M.İ. T girer ve aradan bir hafta geçer mağaradan ses yok 1 ay olur ses yok 1.5 ay olur ses yok, dışarıda bir gazeteci topluluğu beklemeye başlar tam içeri girilmesi düşünülürken bizimkilerden biri dışarı çıkar. Yaka paça dağılmış gömleğin yarısı dışarıda…
Sigarası için bir ateş ister sigarsını yakar o sırada gazeteciler heyecanla sorarlar. “-İçeride çalışmalar nasıl efendim fosilin yaşını bulabildiniz mi? Bizimki sigaradan bir fırt çeker ve: “-Fosilin yaşı tam olarak 1.580 der. Bunu duyan gazeteciler şaşkınlıkla sorarlar
-Nasıl becerdiniz bunu fosilin yaşını tam olarak tahmin ettiniz derler. Bizimki sigaradan derin bir nefes çeker ve derki
“-Zor oldu ama “KONUŞTURDUK”
Günün Sözü
Hayat yaşandığı kadar vardır. Gerisi ya hafızalardaki hatıra ya da hayallerdeki ümittir. Hüsranı ise tek bir yerde kabul ediyorum. Yaşamak mümkünken yaşayamamış olmakta…
