Günaydın sevgili okuyucularım nasılsınız bu sabah? Bu yazı geçen yılın Aralık ayında yazıldı. Ama güncelliğini yitirmedi bende. Yeniden paylaşalım istedim. Yeri ve zamanı gelmişken ve güncelliğine biraz daha güncellik katrak günümüze uyarladım. Ve selam vermemeğe taktım kafayı. Apartmandan çıkıyorsunuz, aynı anda kapısını açan birine, doğal olarak selam veriyorsunuz candan bir tebessüm eşliğinde ama birde bakıyorsunuz ki kapı duvar karşınızda…
Sokakta selam veriyorsunuz yine duvar karşınızda… Bir mekana uğruyorsunuz doğal olarak selam veriyorsunuz girince yüzünüze bakan yok sanki orda yoksunuz gibi. Ve Fuzuli’nin şikayetname şiirinde dediği gibi rüşvet olmadığı için mi almıyorsunuz selamımızı diyesi geliyor insanın ister istemez. Ve örnekler artıyor. Artırabildiğiniz kadar. Doğrusu kendime dert etmiyorum ama bunu yapanlar içime dert oluyor. “neden kendine bu kadar zalimler” diye düşünüyorum. Neden kendini ve kapılarını hayatın en temel ihtiyaçlarından birine kapatıyorlar? Oysa Bendeniz candan bir selamla, koca bir gün mideme bir şey girmeden kendimi doymuş algılarım. Ruhum aydınlanır!
Selam vermek bizim temel geleneklerimizden biridir oysa. Kutsal kitabımızda “sana selam verene sende ondan daha güzel bir şekilde yanıt ver” denir. Çünkü selam arkadaşlıktır, birleştiricidir, dostluktur, insanlıktır. Büyüklerimiz bize “selam yaratana veriliyor bu yüzden çok önemlidir” derlerdi. Bizde o anlayışla büyüdük. Selamı almak ya da alıyormuş gibi yapmak aslında insanın karşısındakine değil, ama kendine direk olarak yapacağı en büyük kötülüklerden biridir. Bendenizce.
Selam vermek ve yazı yazmak nefes almak gibi bir şey ben için. Yazmadığımda ya da selam verecek insan bulamadığımda (evden çıkmamışsam, kimseyi görmemişsem, bazen oluyor..)
Gerçekten nefesim tıkanmış oluyor. O zaman yukarı çıkıp ağaçlarımla konuşuyorum onlara selam veriyorum. Gerçi her zaman selam verecek bir şeyler bulur insan etrafına bakındığında. Okuduğu kitaba örneğin kapağını açmadan “selam sana sevgili kitabım” diyebilir. Bilgisayarını açarken de selam sevgili elim ayağım, can yardımcım nasılsın bu sabah denebilir. Bulaşık makinesine, çamaşır makinesine da selam vermek gerekir. Ve işlerini bitirence kesinlikle teşekkür etmek… Teşekkür demişken, selam vermeyi bilmeyen teşekkür etmeyi de bilmiyor ve zaten özürlüyüz bu bakımdan çoktan beri. Ve kitabımı okuyan bazı okuyucular ne kadar çok teşekkür ediyor Zeynep diyorlar. “Ne yapabilirim ki” diye yanıtlıyorum.” O bir sürü teşekkür edecek şey buluyorsa?
Ve sevgili okuyucularım inanıyorum ki selam veren ya da teşekkür edenler kendileri ve hayatla barışık olanlardır. Hadi bizde barışalım hep birlikte selam gönderelim evrene. Ve gülümseyelim ve utmayalım ki belki gülümsememize aşık olacak birileri çıkar. Olmaz mı? Bal gibi de olur.
TÜMSİAD üyeleri de aynen benim gibi düşünmüşler zahir ‘Bir Selam Bir Tebessüm’ adlı bir projeye hayata geçirmeye başlamışlar. Haberi okuyunca bayıldım bu fikre ve kesinlikle destekliyorum. Ve şimdi sevgili okuyucularım sağlıkla, sevgiyle kalalım, selamla, teşekkürlerle. Hep birlikte ayrımsız gayrımsız. Yase
Fuzuli’den…
Selâm verdim rüşvet değildir deyü almadılar (Selam verdim, rüşvet değildir diye almadılar.) Hüküm gösterdim, faydasızdır diye iltifat etmediler. Gerçi görünürde itaat eder gibi davrandılar ama bütün sorduklarıma hal diliyle karşılık verdiler.
Dedim: “-Ey arkadaşlar, bu ne yanlış iştir, bu ne yüz asıklığıdır?”
Dediler: “-Bizim adetimiz böyledir.”
Dilerim
Seni ayakta tutmaya yetecek kadar / Güzelliklerle dolu bir yaşam sürmeni dilerim,
Aydınlık bir bakış açışına sahip olmana / Yetecek kadar güneş diliyorum.
Güneşi daha çok sevmene / Yetecek kadar yağmur diliyorum.
Ruhunu canlı tutmana yetecek kadar / Mutluluk diliyorum.
Yasamdaki en küçük zevklerin daha büyükmüş gibi algılanmasına yetecek kadar acı diliyorum.
İsteklerini tatmin etmeye yetecek kadar / Kazanç diliyorum.
Sahip olduğun her şeyi takdir etmene / Yetecek kadar kayıp diliyorum.
Son elveda ‘yı atlatmana yetecek kadar / ‘Merhaba’ diliyorum.
Bir Aborjin Duası
