Sanat Yazısı
Değerli okurlarım, ülkemizin, Türk siyasetinin Karaoğlan’ı Cennet Mekân Bülent Ecevit’in geçtiğimiz Cuma günü Hakk’ın rahmetine kavuşan eşi Rahşan Ecevit kara toprağa yoldaş oldu.
On dört yıllık bir ayrılık olsa bile ilk ve son aşkı Karaoğlan’la yine yan yana, konuşarak, söyleşerek zamanın nasıl geçtiğini fark etmeden mahşeri bekleyecekler.
Arada bir duyarız ya… Evleneli beş altı yıl oldu, evlerinde yüksek sesle konuşan yok, iyi seçim yapmışlar, ne büyük aşk. Ya da, evlendiklerinden beri saygısızlıkları görülmedi, gerçekten iyi anlaşıyorlardı. Saygı duymak lazım, helal olsun. Bu ifadeleri sık-sık olmasa bile arada bir duyuyoruz.
Oysa Rahşan-Bülent Ecevit çiftinin imrenilesi, gerçeküstü, masalsı ve hatta inanılması çok zor, hiç yaşanamayacak bir sevda öyküsü gibi geliyor bize. Tamamen gerçek ve yaşanmış bir aşk masalı doğrusu.
Bülent Ecevit’in büyük aşkı Rahşan Ecevit yakınlarına vasiyeti ve de çok istediği şeyler aynen şöyle; “Altmış yıl el ele yaşadığım eşimden öldükten sonra ayrılmak istemem. Ben de ölünce ikimiz aynı yerde olacağız. Kefenlerimiz birbirine değer biçimde. Ve artık hiç ayrılmayacağız…” vasiyeti aynen böyle.
Merhum Rahşan hanımefendi eşinin vefatından sonra toplumdan uzaklaştı. Oran Sitesindeki evinde rahmetli eşinin taa kolej yıllarından beri anılarını, dokümanlarını derlemekle geçirdi. Tahmin ediyorum bu uğraşıyla da kendini az da olsa toparlamış oldu.
Evinde bulaşık makinesi bulundurmayan, eşinin bir dediğini ikiletmeyen ve de Hamzaköy günlerini, sevgiyle yoğruluşlarını da sizlere gönül köşem sütunlarında anlatmaya çalışacağım.
Merhum Rahşan Hanımefendinin vasiyeti gereği, eşi Bülent Ecevit ile Devlet Mezarlığı’nda sunuldu. Tüm siyasi parti grup başkanvekillerinin ortak imzasını taşıyan teklif, Devlet Mezarlığı hakkında Yasada tek maddelik değişiklik içeriyor.
Teklif edilen yasada vefat edip Devlet Mezarlığına defnedilenlerin eşleri de aynı yere defni yani hükmü ekleniyor. Bu düzenlemeyle yani yeni çıkacak kanunla herkes orada defnedilecek ve hatta diyanet işlerinde çalışanlar bile orada yatabilecek. İlahi kanunlar!
Mutlu olun, mutlu kalın… SAYGILARIMLA
Gönül Köşemden
O Büyük Aşkı Yaşayanlar
Değerli Okurlarım, bildiğiniz gibi bazı güzellikler Allah vergisidir. Sonradan olma da olabilir ama Allah vergisi olursa sonuna kadar devam eder diye düşünüyorum.
O dönemde, yarım asrı mütecaviz bir zamandan söz ediyorum. Çalıştığım gazete Tasvir’i Efkar. Sanat ve Kültür sayfasını ben hazırlıyorum. Ayda en azından iki kez Köy Dernekleri ve kooperatiflerden, kooperatifçilikten söz ediyorum ve bunlarla ilgili makaleler yazıyorum yine Gönül Köşem sütunlarında. Halk yaşamıyla ilgili ve halka yararlı olduğundan böyle konulara değinmek hoşuma gidiyordu.
Merhum Ecevit Çiftçinin halka yararlı olan bu derneklerin kurucusu olduğunu öğrendim. Bu arada bizim baskı makinesi rotatif arıza yapmıştı ve bir haftalığına karşımızdaki Güneş Matbaası’nda baskı işlemleri yapılıyor.
Şu anda teknolojinin en fukara olduğu dönemden söz ediyorum. Televizyon, bilgisayar, internet, cep telefonunun adı bile yok. Neyse sayfalarımız taşında o matbaaya ve herkes sayfasının başında.
Bir sessizlik oldu ve herkes suskun. Meğer Çalışma Bakanı Bülent Ecevit gelmiş ve müessese müdürünün odasında oturuyor. Uzaktan baktım, elinde bizim gazete bir şeyler okuyordu.
İçeri girdim ve “ho geldiniz Sayın Bakan” dedim. Ayağa kalkarak “Hoş bulduk Sayın Çulcuoğlu” dedi. İlk karşılaşmamızdı. Köy dernekleri, kooperatifçilik hakkında ki yazılarımı çok beğenmiş ve iltifatlarda bulundu. “Şimdi eve telefon edeceğim, sakın itiraz etmeyeceksin…” dedi. Telefonda konuştuğu rahmetli eşiydi. “Rahşan hayatım, akşama genç bir konuğumuz var” ve aldığı yanıt “Tabi ki Bülent”. Genel merkezde olduğunu ve akşama doğru gelmemi istedi. Hava kararmak üzere gittim. Ben son model bir makam arabası bekliyordum bir Renault geldi, bindik Kennedy Caddesindeki evinin önünde indik. Kapıda bizi Merhum Rahşan Hanımefendi karşıladı.
Yemek de halk tipiydi. Kuru fasulye, bulgur pilavı, yumurtalı ıspanak ve bira. Konuşmalar Köy Dernekçiliği, Kooperatifçilik üzerinde yoğunlaşmıştı. Fakat ben diken üstündeyim. Samanpazarı’nda tek odalı bir gecekonduda oturuyorum. Kavaklıdere-Samanpazarı oldukça mesafeli ve vakit geç olduğundan dolmuş da yok.
Kalkmak için izin istedim. Rahşan Hanımefendi “Gelmeniz bizi çok mutlu etti” dedi. Kapıya kadar beni yolcu ettiler ve şoförüne “Öcal Beyi dilediği yere kadar götürür müsün?” dedi.
Benim kılık kıyafetim güzel ama cebimde bozukluktan başka param yok. şoför beni eve bıraktı ve gitti. Bana gelince rüyada mıydım diye düşündüm ya, rüya değil gerçekti.
Kendimi toparladıktan sonra düşündüm, bu asilane yaklaşım içinde olan gerçekten bir bakan mıydı yoksa mahalle arkadaşım mıydı? Bir bakandı ve en dürüst ve de halkçı bir bakandı. Onun karizmasını herkes biliyor zaten.
Kara toprağa yoldaş olan Ecevit çifti 1946 yılında evlendiler biri şair diğeri ressamdı. Öyle bir yaşam istediler. Bülent Ecevit 1957’de milletvekili seçilince siyasetle uğraşmak zorunda kaldılar. Rahşan Ecevit etkili bir siyasetçi idi. Genel af çıkarılmasını sağlayacak kadar etkili bir siyasi figürdü. Zaten o af “Rahşan affı” olarak hafızalarda kaldı. Siyasi tarihe geçti.
Güzel ve saygın insanlardı. İnsanlara çok değer verirlerdi ve Ecevit “Sayın” sözcüğünü sık sık kullanan nazik ve kibar bir insandı.
Nur içinde uyusunlar, mekanları cennet olsun…
Alllah’ın selamı üzerlerine olsun…
Mutlu olun, mutlu kalın… SAYGILARIMLA
Günün Nabzı
Sayın Çulcuoğlu…
Bu hitap hala kulaklarımda çınlıyor. Daha önce de yayınladığımı çok iyi hatırlıyorum. Merhum Bülent Ecevit’le ikinci karşılaşmamızdı. Rahmetli halkla, işçilerle iç içeydi. Onun hakkını inkâr edenler kör olur.
Gazeteye gelmişti ve bizim gazeteyi okuyordu. Kendisine “Hoş geldiniz Sayın Bakan” dedim. Bana hitaben aynen şunları söyledi: “Sayın Çulcuoğlu sporda da çok iyisin. Bizim takımda galip gelmiş…” şöyle yan gözle baktım, Galatasaray: 2-Ankaragücü: 0.
Şu anda anlattığım bir anı sizleri yanıltmasın. Onları birbirinden hiç ayrı görmedik ki. Şimdi de beraberler. Nur içinde uyusunlar…
Günün Sözü
Onlar Ahirette de Beraber Olurlar
Öcal’dan İnciler
Ecevit Çiftinin Gözleri de Karaydı!
