Günaydın sevgili okuyucularım nasılsınız bu sabah? Havalar bu günlerde yazdan kalma demeyeceğim çünkü neredeyse yaza taş çıkaracak kadar sıcak. Ya da bendenize böyle geliyor? İçinde bulunduğumuz sıkıntılı zaman buna eklenince nefes almakta bile zorlanıyoruz artık. Herkes birbirini ne kadar da rahatlıkla suçluyor hayretle izliyoruz. Hiç tanımadıkları insanları “şu böyle, bu böyle” diye yaftalamıyorlar mı tüylerim diken-diken oluyor yeminle. Artık bir gözümüz diğerine güvenmez oldu! Nerede o kapıları açık bıraktığımız güven içindeki zamanlar, nerede en gizli saklı sırlarımızı paylaştığımız, bir lokmayı bölüştüğümüz güzel insanlar?
Aynı evde bile sen ben olduk, en ufak bir sorunda birbirimizin yakasına yapışmaya hazırız! Sinirlerimiz keman telleri gibi gergin. İki kaşımızın arasında ve alnımızda derin çizgiler oluştu, gülmeyi unuttuk, surat asmaktan bir hal olduk. “Umut” diyoruz sarılıyoruz ama en yakınlardan gelince darbe, dibe vurmak zor olmuyor artık.
Buna her gün gelen şehit yaralı haberleri devam ediyor. Daha çok içimize çekilir olduk. Kimi teselli edeceğimizi şaşırır olduk. Yüzümüz yok ama “nur içinde uyusunlar mezarlarında” derken haklarını helal etmelerini rica etmekten başka elimizden bir şey gelmiyor. Biz evlerimizde kişisel sorunlarımızla kapris yaparak hayatımızı yaşarken, onlar vatan için savaş meydanlarında.
İçimiz ağır, kafamız dumur, sağımız solumuz karışık, işsiz güçsüz gençler bir başka sıkıntı. Daha biraz önce kanımı donduran bir intihar mektubu okudum. Bir türlü iş bulamayan genç bir insana ait belli ki artık canına “tak” demiş. Ailesinin kısıtlı bütçesi ile okumuş, meslek sahibi olmuş ama mesleğini yapamıyor, tutunacak dalı kalmamış! Biz bu gençlere ne yaptık böyle, nasıl harcadık hayatlarını, geleceklerini umutlarını nasıl kararttık? Bunun sorumlusu şu ya da bu değil hepimiz bu işin sorumluluğunu taşıyoruz. Başta aileler olmak üzere. Ama şimdi derdim suçlu aramak değil sadece okuduğumdan beri dumura uğradığım mektubun peşindeyim. Uyandığımdan beri o mektubun sahibine nasıl ulaşabilirim, nasıl yüreğine dokunabilirim onun hesaplarını yapıyorum!
Ancak sevgili gençler hiçbir şey bize hediye edilmiş yaşamdan daha önemli değildir. Ve bir an diğer bir ana benzemez, anlara güvenmek gerekir demek istiyorum sadece. Lütfen kendinize zaman tanıyın. En umulmadık zaman da, hiç ummadığınız güzel şeyler olabilir, olabilecekler için kapınız, yüreğiniz açık olsun. Sağlık, sevgi, birlik ve beraberlik içinde kalalım, umutlarımızı yitirmeden, ayrımsız gayrımsız. Yase
& & & & &
Çanta
Genç yönetmen yeni filmi için yüzü düzgün, kamera karşısında rahat,düş gücü gelişkin bir kadın oyuncu arıyordu. Gazeteye ilan vererek adayları davet etmişti. Gün boyu peş peşe girdiği mülakatlardan yorgundu. O, kendine yeni bir kahve koyarken, sıradaki oyuncu adayını içeri aldılar. Alımlı genç kız, yüzünde meraklı bir tebessümle deneme kamerasının karşısına oturdu ve yönetmenle sohbete başladı. Adı Emile Muller’di. Kısa hasbıhalden sonra yönetmen değişik bir şey denemiş olmak için “Çantanızı açıp bana içindekileri birer birer anlatır mısınız?” dedi.
Genç kız arkadaki çantaya uzandı. Fermuarını açtı. Önce eline gelen iri kırmızı elmayı çıkarıp anlattı: “Bu elmayı sabah tezgah başında meyvelerini parlatırken gördüğüm manav hediye etti. Çok iştahlı bakmış olmalıyım.” Sonra bir kitap çıkardı. Henüz kitabın ilk sayfalarında olduğunu ve okuduğu satırlardan çok etkilendiğini anlattı. Romanın başkahramanının dalaverelerinden söz etti. Ardından bir gazete çıkardı: İş aranıyor ilanını orada okumuştu. Listede, başvuracağı başka işler de vardı. Sonra makyaj çantası, ajandası ve not defteri…
Yönetmen, bu sonuncudan rasgele bir sayfa çevirip okumasını isteyince defteri açıp mahcup bir edayla okudu genç kız… Özel duygulardı okudukları… Derken çantanın gizli bölmesine attı elini… Oradan iki fotoğraf çıkardı. Biri uyuyan genç bir adam fotoğrafıydı: “Sevgilim” diye açıkladı: “Fotoğraf çektirmeyi hiç sevmez de… Ancak uykudayken çekebiliyorum fotoğrafını…” İkinci fotoğrafın annesinin evlenmeden önceki hali olduğunu söyledi. O halini şimdikinden daha çok seviyordu.
Genç kızın, çantadan çıkarıp büyük doğallıkla anlattığı her bir nesne, bir yapbozun parçaları gibi onun hayatından kesitler sunuyordu. Bu oyun, 15 dakika kadar sürdü. Sonunda yönetmen Emile’e teşekkür etti. Çıkarken kapıdaki görevliye telefonunu bırakmasını söyledi. “Arkadaşlar gelecek hafta sizi arar” dedi. Emile çıkarken, yönetmenin asistanı girdi içeri… Dışarıda bekleyen daha pek çok aday vardı. Yönetmen gerindi. Kısa bir mola vermek istediğini söyledi. Hala aradığını bulamamıştı. Yeni bir kahve doldururken karşısındaki sandalyeye asılı çantaya ilişti gözü… Biraz önce içindekilerin birer birer anlatıldığı çantaydı bu… Telaşla asistanını uyardı: “Giden kız çantasını unutmuş, hemen koşup yetiştirsene…” Asistan kız sandalyeye baktı ve “Yoo… O benim çantam” dedi. Yönetmen, koltuğundan ok gibi fırlayıp kapıya seğirtti. Aradığı oyuncuyu bulmuştu.
20 dakikalık bu siyah – beyaz Fransız filmini geçen hafta, 10. Avrupa Filmleri Festivali’nde izledim. Kısa filmin adı, filmdeki kızın adıydı: “Emile Muller” Yönetmeni: Yvon Marciano… Konusu: “Hiçbir güç, düş gücü kadar güçlü değildir.” CAN DÜNDAR
Günün Şiiri
Gafil Gezme Şaşkın
Gafil gezme şaşkın bir gün ölürsün
Yalan dünya senin olsa ne fayda
Akibet alırlar tatlı canın
Bülbül gibi dilin olsa ne fayda
Söylersin de söz içinde şaşmazsın
Helâli haramı yersin seçmezsin
Nasibin kesilir de sular içmezsin
Akar çaylar senin olsa ne fayda
Söylersin de el içinde sözün var
Yeler çalışırsın oğlun kızın var
Bu dünyada üç beş arşın bezin var
Bedestenler senin olsa ne fayda
Bir gün alır götürürler evinden
Hakk´ın kelâmını koyma dilinden
Kurtulaman Ezrail´in elinden
Dünya dolu malın olsa ne fayda
Pir Sultan Abdal´ım çıktık oturduk
Kaza lokmasını burda yetirdik
Dünya bizim diye çektik getirdik
Yalan dünya bizim olsa ne fayda
Pir Sultan ABDAL
Gizli Bakışlar
Bir bakış ki açıyor gönül muammasını,
İki sevdalı kalbin en gizli yarasını,
Bir bakış ki kudreti hiç bir lisan da yoktur,
Bir bakış ki bazen şifa, bazen zehirli oktur.
Bir bakış, bir aşığa neler anlatır,
Bir bakış, bir aşığı saatlerce ağlatır
Bir bakış, bir aşığı aşkından emin eder,
seven insanlar daima gözleriyle yemin eder.
Faruk Nafiz ÇAMLIBEL
Tabiat Odam
Severim kırlarda ben yaşamayı,
On iki ayı.
Severim kırların yeşil göğsünü,
Bütün süsünü.
İstemem başımın üzerinde dam,
Tabiat odam.
İstemem topraktan başka bir yatak,
Kehkeşanlar tak.
Kuşlardan savrulan bir incecik tüy,
Üstümde örtü.
Ve aydan kırpılan bütün yıldızlar,
Rüyamda kızlar.
Her sabah neşeyle uyanan bir eş,
Koynumda güneş.
Dallarda ötüşen kuşlar kabilem,
Bilmezler elem.
Ağlarsak bizimle beraber olur,
Hemşirem yağmur.
Sızlarsak bizimle beraber sızlar,
Kardeşim rüzgâr.
İsteyen toplasın binlerce arşın,
Karlardan kışın.
Mutlaka öptürür bağlarda temmuz,
Çıplak bir omuz.
Severim kırlarda ben yaşamayı,
On iki ayı.
Severim kırların yeşil göğsünü,
Bütün süsünü.
Ölürsem istemem ne yas, ne kefen,
Ne başka bir fen.
Üstümden kalkmasın çimen, çiy, yosun,
Ruhum uyusun.
Ahmet Kutsi TECER
Günün Fıkrası
Nasrettin Hoca göl kıyısında karısı ile çamaşır yıkıyormuş. Yanlarına simsiyah bir karga yaklaşmış. Karga sabunu alıp kaçmış. Nasrettin Hoca’nın karısı telaşla yaygarayı basmış; “Hoca efendi yetiş karga sabunu kaptı!…” Nasrettin Hoca yerinden bile kıpırdamadan; “Hatun görüyorsun karganın üstü başı bizden daha kara. Biraz da o yıkansın.”
Günün Sözü
Arkamda yürüme, öncün olmayabilirim, önümde yürüme, takipçin olmayabilirim. Yanımda yürü, böylece eşit oluruz.
Ute Kabilesi
