Değerli okurlarım, ülkemiz şehitlerine ağlar. Türk insanı Ataları için de gözyaşları döker. Yani, milletimiz cefakârdır, vefakârdır asil ve soylu bir ulustur. Her şeyin nasıl üstesinden geliyorsa, eminim engellilerinde sorunlarına çözüm bulacaktır. Engellilere mutlaka yardım etmeliyiz ama daha onları üretken hale getirip ve yaşamdan kopmamaları için de, sporla tanıştırmak gerekmektedir. Karın tokluğu, engellilerin sorularına çözüm değildir. Kalıcı çözümler en arzu edilendir.
Engellilerin hepsi futbol oynayabilir. Onların basketbola, voleybola ve özellikle yüzme sporuna özendirebiliriz. En azından, onların hayata dört elle sarılmalarını sağlamak için, belli bir parkurda yürüyüş yapmaları sağlanabilir. Gerçekten bunlar yapılabilir.
Yukarıda özürlü basketbolcu gençlerden söz etmiştim. Onlara bir sandalye, ellerine bir basketbol topu vermekle bu işi çözümlemiş olmalıyız. Onların yaptığı müsabakaları izlememiz gerekir. Bunun böyle olması gerekir diyorum ama bizim sporseverlerimiz de oldukça duyarsız. Maalesef böyle.
Sporu sevmek demek, sadece futbolla ilgilenmek demek değildir. Sporun bütün dallarına mümkün olduğu kadar yakın olmalıyız. Bizi zorlayan olmayacaktır mutlaka. Ancak, unutmamalıyız ki, taraftar topluluğu yapılan spora kalite ve heyecan getirir.
Geçtiğimiz sezonda, minikler basketbol turnuvasına gitmiştim. Salona girdiğimde, seyirci adına hiç kimse yoktu. Beklemeye koyuldum, şimdi gelirler, biraz sonra gelirler dedim ama nafile, bazı miniklerin aileleri gelmişti. Hepsi o kadar. Böylemi olmalıydı? Çocuklarımıza spora böyle mi teşvik etmeliydik? Oysa ailesini tribünde gören miniklerin performansı da yükselir ve yaptıklarından zevk alırlardı. Bizler küçücük bir yardımı çocuklarımıza çok görüyoruz.
Engelliler basketbol müsabakalarında da, daha olumlu yaklaşımlar görmemiz mümkün olmuyor. Avrupa’da yıldız çocuk takımlarının bütün müsabakaları tıklım-tıklım! O kişileri zorlayan olmadığı gibi, hepsi de biletli seyirci. Aradaki farkı düşünebiliyor musunuz?
Biz burada yıldızlarla engellileri birbirine karıştırdık ama sonuçta ikisi de aynı kapıya çıkıyor. Hiç de öyle olmamalı. Miniklerin müsabakalarına moral vermek için gitmeliyiz ama engellilerin maçlarına da, kendimizi mecbur hissedip, onlara hem moral ve hem de yaşama bağlamak için gitmeye özen göstermeliyiz. Bizim ki, varsa yoksa futbol. Batsın futbol canım, sanki futbolda ne kazandık ki? Sanki Dünya Kupası’na mı katıldık, sanki Milli Takımımız Dünya üçüncüsü mü oldu?
Mutlu olun, mutlu kalın… SAYGILARIMLA
