Değerli okurlarım, o dönemin futbolcuları ve taraftarları hakkında değişik şeyler söyleyebilmek mümkün değil. Büyük şehirlerde futbol oynayan şöhretli futbolcuların, bu spora ve rakiplerine yaklaşımları daha ılımlı ve daha da centilmenceydi. Onlar da biliyorlardı ki; şöhret olmak kolay değil. Yanlışları onlara pahalıya mal olacak.
Doğu’da ve Güneydoğu’da yaşadığım illerde, fizik gücü hep ön plandaydı. O çamur sahada meşin yuvarlağı havaya diken iyi futbolcuydu. Tribünsüz futbol sahalarında da bulundum ve hatta oynadım da. Toprak zeminin etrafı insanlarla doluydu. Beyaz çizgilerin, yan hakemlerin olmadığı bu dönemde sadece futbol vardı o kadar. Öylesine en olumsuz şartlarda bile, kumaşı düzgün, top ayağına yakışan sporcular vardı. Haklarını yemeyelim!
Geçenlerde bir yerde okudum. “Futbolun vatanı İngiltere!” şeklinde bir ifade vardı. İngiltere olsun, bence hiçbir sakıncası yok, fakat futbolun vatanı İngiltere değildir. Bir ya da birkaç kişinin söylemesiyle bu iş gerçekleşmez ki! Futbolun gelişmesinde, yücelmesinde, federasyonların kurulmasında, stat ölçülerinin belirlenmesinde, kuralların getirilmesinde bu ülkenin çok emeği geçmiştir. Bunu kimse inkar edemez.
Türk insanının spora olan yatkınlığını, iyi bir taraftar olduğunu, maç için ekmek parasını biler verenlerin çoğunlukta olduğunu belirtmekte de yarar var. Futbol dünyada ve ülkemizde, birkaç renkten, üç beş takımdan ibaret değil ki! Binlercesi var…
Şunları söylemeye çalışıyorum. 50-60 yıl içinde, futbolumuzda da taraftarlarımızda da çok şeyler değişti. Taraftarlar açısından düşünecek olursak, olumlu tarafları doğal olarak var. Ama olumsuzluğu ise, bir hayli fazla! Ölmeye, ölmeye, ölmeye geldik! Bu haykırışlar, tüyler ürpertici tezahüratlar o zamanlar yoktu. Melon şapkalı beyefendilerin, pür tuvalet hanımefendilerin ağırlıklı olduğu tribünlerde taşkınlık yapılmazdı, biraz utanılırdı. Günümüzde, taraftarın ar damarı çatladı, dışarıda suç olduğunu bildiği iltifatları futbol sahalarında rahatlıkla söyleyebiliyor.
İşte İngiltere dediğimiz, futbolun emektarı olan ülkede böyle bir densizlik yapılamaz. Yapanın hayatı kayar. Cehennem azabını dünyada yaşar.
TV’lerin naklen verdiği maçlarda bile strese giriyoruz, ufak-tefek homurdanıyoruz ama tribünlerde nedense kendimizi daha cesur, daha hür hissediyoruz. Ama küfürler olmasa eminim daha güzel olur. Biraz da büyük sözü dinlememiz gerekiyor.
Mutlu olun, mutlu kalın… SAYGILARIMLA
