Değerli okurlarım, sıcakların tavan yaptığı, öfke patlamalarının neden olduğu, dostun da düşmanın da aynı potada bulunduğu, yazlığı kışlığı olanların yanı sıra, küçücük bir odada dört-beş çocuğuyla beraber olma şanssızlığını yaşayan insanların bulunduğu kaypak, kalleş ve de namert bir dünyada ömür tüketiyoruz.
Arada bir suçlu arıyoruz, bunu mutlaka hepimiz yapıyoruz, o suçluluk kompleksinden kurtulmak için. Yazın sıcağa, kışın da soğuk havaya çamur atıp bize ait suçtan kurtulmaya çalışmıyor muyuz? Geçici olarak rahatlayınca da kendimizi herkesten üstün görüp mangalda kül bırakmıyoruz, havamızdan geçilmiyor. Suçlardan arındığımızı, suçluluk duygularından kurtulduğumuzu düşündükçe, çevremize de rahatsızlık veriyoruz, en azından bakışlarımızla, sözlerimizle, huzursuzluk veriyoruz. Yakın komşularımızda, uzak komşularımızda, yani bize düşman.
Çevreyle, uzak yakın komşularla iyi geçinmek şarttır. Öyle bir an gelir ki, en uzaktakinin külüne bile muhtaç oluruz. Onu bile istemeye yüzümüz olmalı. Sözümüzü sohbetimizi bilmeden, hamamda şarkı söyler gibi öyle atıp tutuyoruz ki, hepsi de kinaye yüklü olduğundan her geçen gün ağırlık kazanıyor. Hal böyle olunca da, kimseden kül de isteyemezsin, yakın ve uzak çevrenden bir fayda sağlayamazsın, çünkü daha bir gün önce onların aleyhine konuşuldu. Sınır ötesi muhtemel bir harekâtta birlikleri kim ya da kimler yönetecek o da meçhul.
Bütün bu anlattıklarım 2012 Londra Olimpiyatları’nda devam ederken aklıma geldi. Demek ki olimpiyatlar insanın zekâsını geliştiriyor. Aksi halde bunları nereden yazacaktım. Bu makaleye başladığımda, sadece bir bronz madalya kazanmıştık güreşin 120 kg sıkletinde. Böyle bitecek değil tabi. Alacağımız daha çok madalya olacak. Madalyaların renkleri hakkında bir şey söyleyemesem de 4-5 altın alacağımız umut ediyorum. Elimde değil içimden öyle geliyor. Uluslar arası bir şampiyonayı sadece bir gümüşle kapatmış ve öylesine asil bir milletiz.
Oysa daha önceki Londra Olimpiyatları’ndan, 5 altın, 7 gümüş, 10 bronz toplamış bir ülkenin asil evlatlarıyız. O altın madalyaları toplayan güreşçilerimizin ruhları şad olsun. Üzülmesinler yine o dönemdeki kadar madalya toplayacağımızı ümit etmekteyim. Bugün mü? Bugün (yazımı kağıda döktüğüm gün) çok önemli bir gün… Olimpiyatlar kadar önemli. Neden mi?
Yerel saatle 20.55’de Yeni Erzurum Stadı’nda Galatasaray-Fenerbahçe süper kupa finalini oynayacaklar. Ben Galatasaraylı olduğum için Cim Bom’un kazanmasını istiyorum ve kazanacak da. Büyük finalin başlamasına üç saat var ve oruç ağız bekliyoruz. Müsabaka başlamadığı için kulüp sözcülerinin, teknik direktörlerinin beyanatlarını ya da ne demek istediklerini içimden geldiğince söyleyebilirim. Daha maç başlamadı da ondan. Çok ilginç bir milletiz doğrusu… Ne kadar ilginç olduğumuzu simgeleyen bir örnek geldi ya, yarına…
Mutlu olun, mutlu kalın… SAYGILARIMLA
