Günaydın sevgili okuyucularım. Nasılsınız bu sabah? Dilerim keyfinizde sağlığınızda yerindedir. Ben de iyiyim çok şükür teşekkür ederim. Hava güzel, çalışmak güzel, sorumluluk almak güzel ve görmek güzel her şeyi… İşte güzelle başladığıma göre demek güzel bir güne başladık, hadi bakalım kolay gelsin hepimize. Hani bazen çalışırken, iki dakika ara verip okumak isteriz şöyle gündem dışı bir şeyler, azıcık neşeli, havadan sudan, kısa öykü bir şiir bir fıkra. Bazen de bir şarkıya takılırız onu kovalarız bütün gün. Karşıdan karşıya geçerken bile dilimizdedir o şarkı, ne tatlı bir boş vermişlik vardır üzerimizde rahattır bütün hareketlerimiz hafif ve hızlıdır o şarkıyı mırıldanırken uyduruk kıytırık bilsek de söylesek de (ömrümde doğru dürüst şarkı sözü hafızlayamadım ki) ve gün geçer, her geçen gün gibi, aslında hiçte “gibi” olmadan…
“Gibi” olmayan bu günde çalışırken, bilgisayara yüklediğim manzaralara bakarak, bu ara da bilgisayarda boyalardan, dağınıklıktan nasibini alıyor. Garibim aslında bir köşede öylece duruyor, bazen onu kaybediyorum bile, bakmak istediğimde ise aranıyorum, deli gibi “nereye gider ya ayaklandı mı bu?” diye. Birde bakıyorum ki terebentinli ya da bol tinerli, boya artığı dolu bir bezin altında boğulmuş zavallıcığım, tabi çalışırken savuruyorum ya elime geleni, atıyorum nereye gelirse Allah’tan yalnız el bezleri var savrulacak, onlarda havlu olduğu için zarar vermiyor ancak kirletiyor, elimi ya da fırçayı kurutup fırlatıyormuşum? Bilgisayarımın üzerinden çıkan bezleri havluları görünce anlıyorum bunu! Bazen de o bezler sandalye üzerine uçuyor, nasıl oluyorsa? Üzerine bir oturuyorum!! Sormayın… Kot arkadan boya ve yağ içinde? Tabi görenler söylüyor. Bazen de hiç aranmıyorum, hiçbir şeyi; uslu, uslu çalışıyorum .
Valla arandığımda, zor bir hayat oluyor bu yaşadığım, ama işte, ne yapalım ben bu hayatı seviyorum ya. Bu sevgi uğruna neler feda ettiğimi o biliyor. İşte bazen bu dağınıklığın ortasında iki dakika mola vereceğim tutar. Taraçaya çıkar, karşımda uzanan sessiz sakin dumanlı dağlara dalar giderim, o çocukluğumuzda çok büyük ve çok derin olan yarık kayaya takılır gözlerim, ne görkemliydi o yarık, oysa şimdi? Sanki hiç görkemi kalmamış gibi? Şekli bozulmuş gibi? Aslında “gibi” değil. Öyle. Taş ocakları nedeni, keşke olmasaydı, madem var, bari tam yarık kayanın altında olmasaydı. Zaten tarihi binaları onarmakta zorlanıyoruz birde sabit doğal yer şekillerimizi harap etmeyelim diye düşünüyorum.
Daha sonra sokaktan geçen bir motorun gürültüsü, uzaklardaki düşüncelerimi yakına getiriyor. Bazen bir öykü okuyorum, düşlere dalmışken uyanmadan, bazen seviyorum okuduğumu, bazen sevmiyorum. İşte bu günde bu hala fırtına artığı tozla dumanla kapalı havada, mola anında okuduğum öyküyü sizlerle paylaşmak istiyorum. Benim gözlerim yaşardı sizinkilerde yaşaracak eminim. Sevgiyle kalın, sağlıkla ve her zaman yaşam sevinci ile sevgili okuyucularım. Yase
& & & & &
BALONLAR
Adamın hastalığına çare bulamayan doktorlardan biri, kendisine Evliya denilen bir ihtiyarın adresini (doktorlar hiç böyle şey yapmaz bence ya, neyse) vermiş. Söylenenlere göre en ağır hastalar o zatın
duasıyla iyileşebiliyormuş. İhtiyar adam verilen adresi çaresizlik içinde cebine atıp doktorun yanından ayrıldığında, sokağın köşesinde simit satan 6-7 yaşlarındaki bir çocuğa rastladı. Çocuk son derece masum gözlerle kendisine bakıyor ve onu tanıyormuş gibi gülümsüyordu.
Adam o yaştaki çocukların tamamen günahsız olduğunu düşünerek yoluna devam ederken, aniden duruverdi. Simitçinin üzerindeki eski t-shrt ün üzerinde bir E harfi yazılıydı. Ve bu E mutlaka evliyanın E si olmalıydı. Aradığı evliyaya bu kadar çabuk ulaşmanın heyecanıyla yanına gidip bir simit aldıktan sonra; -Doktorlar benim hasta olduğumu söylediler, dedi. İyileşmem için bana dua eder misin?”
Çocuk bu teklif karşısında şaşırmışa benziyordu. Kafasını olur der gibi sallarken; -Bende sık sık hastalanıyorum, diye karşılık verdi. Ama dedem, Allah’a inananların ölünce yıldızlara uçtuklarını ve orada cenneti seyrettiklerini söylüyor. Bu yüzden korkmuyorum hastalıklardan.
Adam içinin bir anda ferahladığını hissetti. Onun soğuktan moraran yanaklarına bir öpücük kondururken; -Deden çok doğru söylemiş, dedi. Ama ben yine de yardım istiyorum senden.
Çocuk duasının kıymetini anlamış gibiydi. Karşı kaldırımdan geçmekte olan baloncuyu göstererek; -Size dua edeceğim diye cevap verdi. Ama eğer iyileşirseniz, bana 10 tane balon alacaksınız, tamam mı?
Bu sefer adam başını salladı. Fakat çocuk bu kadar büyük bir hazineyi istemekle haksızlık yaptığına hükmetmişti. Mahcubiyetten kızaran yanaklarını elleriyle örtmeye çalışırken; -Uçan balon almanıza gerek yok, diye devam etti. Normalinden 10 tane istemiştim.
Adam elini uzatarak çocukla tokalaştı. Anlaşma nihayet yapılmış, ayrıntılara geçilmişti. Buna göre hastalıktan kurtulması halinde 6 ay sonraki Ramazan Bayramında çocukla buluşacak ve her hangi bir sebeple gelemediği takdirde, önceden hazırlanan balonların ona ulaşmasını veya postalanmasını sağlayacaktı. Adam küçük çocuğun adını ve adresini bir kâğıda yazdıktan sonra, başını okşayarak onunla vedalaştı.
Aradan soğuk bir kış geçip Ramazan a ulaşıldığında, adamın hastalığından eser bile kalmamıştı. Hayata tekrar dönmenin sevinciyle en güzel balonlardan bir paket hazırladı ve bayramın ilk gününü iple çekerek randevu yerine gitti. Küçüklerin cıvıl-cıvıl kaynaştığı bayram yerindeki diğer simitçiler, çocuğu tanımıyordu. Adam onu biraz ilerdeki bakkala sorduğunda, dükkân sahibi; -Ciğerleri hastaydı yavrucağın, dedi. Geçen hafta aniden ölüverdi.
Adam bir anda beyninden vurulmuşa döndü. Ve koşar adımlarla orayı terk ederken, önüne çıkan ilk baloncuya bir tomar para uzatıp; -Şu an uçan balonlardan 10 tane istiyorum, dedi. Çabuk ol, gecikmeden ulaşmalı yerine. Adam satıcının aceleyle uzattığı balonların iplerini birbirine düğümledikten sonra, onları besmeleyle gökyüzüne bıraktı. Bayram yerindeki herkes gibi baloncu da şaşkındı. Sonunda dayanamayıp; – Ne yaptığınızı anlayamadım dedi. Neden bıraktınız onları öyle?
Adam, nazlı nazlı yükselmekte olan balonları buğulu gözlerle takip ederken; -Onları bekleyen küçücük bir dostum var, diye mırıldandı. Hem de evliya gibi bir dost. Balonları adresine postaladım sadece. Cüneyt SÜAVİ
Günün Şiiri
Ne Çok Enkaz
sizi bir yerlerden tanır gibiyim
galiba bodrum’daydı geçen yaz
t-shirt’leriniz vardı türkuvaz
pabuçlar ‘all star american’
ne tutucuydunuz ne de bağnaz
sabah kahvaltısında beethoven chopin
akşamları hacı ârif incesaz
ne çok enkaz
sizi bir yerlerden tanır gibiyim
sanırım bodrum’daydı geçen yaz
güngörmüş saçlarınız vardı beyaz
bakışlarınız alaycı ve delişmen
mavi yolculuklarda yıldız-poyraz
balık yemekten ve çok sevişmekten
gut’a yakalanmıştınız biraz
ne çok enkaz
sizi bir yerlerden tanır gibiyim
her halde bodrum’daydı geçen yaz
daracık sokaklarınız vardı çıkmaz
viskiyi çok sever az içerdiniz
gün boyu meyhane cafée-bar caz
“yine de en büyük rakı” derdiniz
iki cami arasında beynamaz
ne çok enkaz
sizi bir yerlerden tanır gibiyim
elbette bodrum’daydı geçen yaz
sözcükleriniz vardı ince mecaz
aşklarınızı şiirle yıkardınız
bir yığın kadın huysuz utanmaz
her biriyle ayrı yatardınız
bin türlü işve bin türlü naz
ne çok enkaz
sizi bir yerlerden tanır gibiyim
mutlaka bodrum’daydı geçen yaz
dostlarınız vardı köylü ve kurnaz
bireysel konularda acımasız
ülke sorunlarında vurdumduymaz
batı’lı düşünür doğu’lu yaşardınız
azıcık hicazkâr her dem şehnaz
ne çok enkaz
Ahmet NECDET
Günün Fıkrası
Temel Çöpçü
Temel İstanbul’a taşınmış bir akşam oturduğu apartmanın kapıcısı gelip. “Çööp” diye bağırınca. Temel cevap vermiş “İhtiyacccımız yok.”
Mevlana’dan Sözler
Kusursuz dost arayan dostsuz kalır.
Cahil kimsenin yanında kitap gibi sessiz ol.
Ne kadar bilirsen bil, söylediklerin karşındakinin anlayabileceği kadardır.
Başkalarının bahtiyarlığına imrenme. Çok kimseler var ki, senin hayatına gıbta ediyorlar.
İçteki kiri su değil, ancak gözyaşı temizler.
Kimde bir güzellik varsa, bilsin ki ödünçtür.
