Günaydın sevgili okuyucularım nalsısınız bu sabah? Bugün (dün) 24 Temmuz, sansürün kaldırılmasının 105’inci dönümü. Düşünüyorum. Bir şey kaldırılıyorsa demek o şey var. Peki, o var olan şey kaldırılıyorsa gerçekten ecopayz kalkmış oluyor mu? Ben denizce, hayır kalkmıyor ama kalkmış görünebiliyor kâğıt üzerinde falan. Buna rağmen özelikle son yıllarda sansürün kaldırılışını kutlamak komik bir şey gibi geliyor bana. Çünkü aslında kalkan bir şey yok.
Ve biz bunu kabul etmesek bile yinede bir oto sansür geliştirmişiz içimizde. Ve bütün özgürlüklerimize rağmen azıcık sıkışınca ona sığınırız. Ancak buna rağmen yinede düşüncemize, kalbimize sansür koymak kimsenin yapabileceği bir şey değildir. Çünkü sansürde sanat gibidir ve -rutubete benzer- Ne kadar önlem alırsanız alın o yinede sızacak bir yol bulur kendine.
Ve sansür her zaman sanıldığı kadar kötü değildir. Joseph Sobron. “Bir insanı zorla susturmak ona bahşedebileceğiniz en büyük onurdur” der. “Çünkü onun size karşı olan mükemmelliğini kabul ettiğiniz anlamına gelir.” Ve sansürün kaldırılışının 105inci yıl dönümünde diyorum ki aynen Oscar Wilde’nin dediği gibi; “Herkes benim düşünceme katılırsa yanılmış olmaktan korkarım.”
Ve sevgili okuyucularım yine düşünüyorum en büyük sansür insanın kendine dayattığı sansürdür. Ve şimdilik sağlık ve sevgiyle hep birlikte kalalım diyorum her zamanki gibi. Ve sözde değil özde sansürsüz yaşayalım. Yase
& & & & &
Aynadaki Aksimiz
O yıl New York’ta kış, Nisan´ın sonuna kadar uzamıştı. Kör olduğum ve yalnız yaşadığım için çoğunlukla evde kalmayı yeğledim. Sonunda bir gün soğuk hava gitti, bahar kendini gösterdi. Hava coşkulu bir kokuyla dolmuştu. Arka bahçeye bakan pencerenin önünde küçük, neşeli bir kuş devamlı cıvıldıyor, sanki beni dışarıya çağırıyordu.
Nisan ayının değişken havasını bildiğimden kışlık mantoma sarıldım. Fakat havanın ılıklığını içimde hissedince, yün kaskolumu, şapka ve eldivenlerimi bıraktım. Üç çatallı bastonumu alıp neşeyle sundurmaya çıktım ve kaldırımın yolunu tuttum. Yüzümü güneşe doğru kaldırıp, onu selamlayan bir gülümseme sundum.
Sessiz çıkmaz sokağımızda yürürken kapı komşum ´Merhaba´ diyerek seslendi ve gideceğim yere götürmeyi teklif etti: ´Hayır, teşekkür ederim. Şu bacaklar bütün kış dinlendi. Eklemlerimin harekete ihtiyacı var. Bu yüzden yürüyeceğim´ diye cevap verdim. Köşeye vardığımda alışkanlıkla durdum. Birinin gelip yeşil ışık yandığında beni karşıya geçirmesini bekledim. Nedense bu sefer, öncekilere göre daha uzun süre beklemiştim ve hâlâ hiç kimse teklifte bulunmamıştı.
Sabırla beklerken, eskiden hatırladığım bir melodiyi mırıldandım; çocukken öğrendiğim ´Hoş geldin bahar…´ şarkısıydı. Birden güçlü bir erkek sesi konuştu: ´Sesinizden çok neşeli bir insan olduğunuzu hissettim. Sizinle caddeyi birlikte geçme şerefini bağışlar mısınız bana?´ Kibarlıkla iltifat görünce gülerek başımı salladım ve duyulabilir bir sesle ´Evet´ dedim. Kibarca koluma girdi ve birlikte kaldırımdan yola indik. Yavaşça yolun karşısına geçerken, konuşulabilecek en iyi konudan, havadan konuştuk. Adımlarımızı birlikte atarken hangimiz rehber, hangimiz yardım alıyor, belli olmuyordu. Yolun karşısına varmamıza az kala ışığın değiştiğini anlatırcasına kornalar sabırsızca çalınmaya başladı. Kaldırıma çıkmak için birkaç çabuk adım daha attık.
Ona dönüp, bana eşlik ettiği için teşekkür etmek üzere ağzımı açmıştım ki, ben daha bir şey söylemeden o konuştu:´Bilmem farkında misiniz? Sizin gibi neşeli bir insanla karşıya geçmek benim gibi bir kör için ne kadar muhteşem bir şey…´ O bahar gününü hiç unutmayacağım. Bazen evrende kendimizi en yalnız hissettiğimizde, sıkıntımızı atlatmak ve farklılığımızı ve yalnızlığımızı hafifletmek için Tanrı bize, aynadaki aksimiz gibi bir ikiz gönderir.´
& & & & &
Sevgiyi Bilmiyoruz
Bir keresinde bana çok yakin bir arkadaşım olmuştu! Bir yüzme havuzunun kenarında otururken avuçlarından birisini biraz su ile doldurdu ve bana uzatıp Şunu söyledi: “Elimde tuttuğum bu suyu görüyor musun? Bu “sevgi”yi sembolize ediyor. Ben bunu söyle görüyorum: Elini özenle açık tutar ve suyun(yani sevginin) orada kalmasına izin verirsen, her zaman orada kalacak. Ancak, parmaklarını kapamaya kalkar ve sahip olmaya çalışırsan bulduğu ilk aralıktan akacak.
İnsanların sevgi ile karşılaştıklarında yaptıkları en büyük hata bu! Buna sahip olmaya çalışırlar, talep ederler, beklerler! Ve aynen elinizi kapadığınızda elinizden dökülen su gibi sevgi, ask da sizden kaçar. Çünkü sevgi özgür olmalıdır, onun doğasını değiştiremezsiniz. Eğer sevdiğiniz insanlar varsa, onların özgür birer varlık olmalarına izin verin.
Verin ama beklentiye girmeyin. Tavsiyede bulunun ama emretmeyin. Verir misin deyin ama hic bir zaman talep etmeyin. Kulağa kolay gelebilir ama bu, gerçekten anlayabilmek için bir ömür isteyebilecek bir derstir. Bu, gerçek sevginin sırrıdır. Gerecekten öğrenmek için sevdiklerinizden içtenlikle bir şey beklememeli ama onlara koşulsuzca özen göstermelisiniz.”
Hayat aldığımız nefes sayısı ile değil, nefesimizi kesen anlarla ölçülür!
Yaşayın!
Swami Vivekananda-(Ceviri: Lale Kulahli)
& & & & &
Hayat
Küçük bir çocuk parkta yürümektedir. Yere bakar ve çimenlerin içinde parıldayan bir sentlik madeni parayı görür. Onu alır, çok heyecanlanır ve sevinir. “Bedavadan” para bulmak onu o kadar memnun eder ki, her dışarı çıktığında daha fazlasını aramak için başını öne eğer ve sürekli yerlere bakınır. Yaşamı boyunca, beş, on, yirmi beş sentlik madeni, hatta birkaç dolarlık kâğıt paralar bulur. Hepsinin toplamı 12.96 dolar etmiştir. Bu paraları elde etmek ona hiçbir şeye “mal olmamıştır” ya da kendisi öyle düşünür. Ama gerçek bedel, kaçırdıklarıdır: 30 bin kadar gün batımı, 300’den fazla gökkuşağı, çocuklarının büyümesi, kuşların şakıması, cıvıldaması ve gökyüzünde uçuşması, güneşin doğuşu, insanların gülümsemesi ve daha birçok güzellik. Kafanızı kaldırıp, yaşamın sunacağı gerçek zenginlik ve görkeme hazır olun. Yaşamı dolu-dolu yaşayın ve yolculuğunuzun tadına varın.
Günün Şiiri
MUTLULUK
Mutluluğun gözü kördür,
Yalnızlık sağır.
Ondandır biri tökezleyerek yürür,
Öbürü uykusunda bile bağırır.
Mutluluk yalnız kendisini görür;
Unutur bu yüzden ilkin kendisini.
Yalnızlık kendi tutukluğunda özgür,
Boyuna bekler dönsün diye sesini.
Mutluluk alışır kendisine, ölümden beter;
Borçsuzluğuyla övünür, ama kedisi doğurmaz.
Yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur;
Boyuna kapısına döner, açan olmaz.
Mutluluğun mezarları, yalnızlığın heykeli var..
Her ikisinin de saksılarında çiçek.
Biri hep başka bir renkle solar,
Öbürüyse ha açtı, ha açmayacak.
Özdemir ASAF
Ne içindeyim zamanın,
Ne de büsbütün dışında;
Yekpare, geniş bir anın
Parçalanmaz akışında.
Bir garip rüya rengiyle
Uyuşmuş gibi her şekil,
Rüzgarda uçan tüy bile
Benim kadar hafif değil.
Başım sükutu öğüten
Uçsuz bucaksız değirmen;
İçim muradına ermiş
Abasız, postsuz bir derviş.
Kökü bende bir sarmaşık
Olmuş dünya sezmekteyim,
Mavi, masmavi bir ışık
Ortasında yüzmekteyim.
Ahmet Hamdi TANPINAR
Yeni Yıl
Şehir uyumamış bu gece.
Hava titretecek kadar soğuk…
Solukların yaklaşıyor adım adım.
Duvarlar al renkte umut manifestosu.
Şarabın rengi cezbediyor.
Donup kalıyor bir bakış,
Biraz geçmişe,
Asırlar ötesi özlemle.
Yeni bir yıla birlikte sürüklenmek,
Belki bir yıl daha uzardı dünyayı terk etmek.
Aldırış etmezdik.
Zira masumdu, yanı başımızda uyuyordu yalan.
Sıcaktı bazen
Ve o kadar gerçekçiydi ki…
Faruk SAHYUNLU
(sahyunlu@windowslive.com)
Günün Sözleri
Herkes Benim Düşünceme Katılırsa, Yanılmış Olmaktan Korkarım.
Oscar Wilde
Bir insanı zorla susturmak ona bahşedebileceğiniz en büyük onurdur. Onun size karşı olan mükemmelliğini kabul ettiğiniz anlamına gelir.
Joseph Sobran
