Günaydın sevgili okuyucularım nasılsınız bu sabah? Bu sabah hava yumuşak ve rüzgâr yavaştan, yavaştan estiriyor hüznün en yumuşak kadife karanlığını. Balkona çıktım dumanlı dağlara baktım. Onlar da hüznün beyazı ile dolu. Upuzun sessiz ve yapayalnız… Garip! Hüzünlü değilim! Buna rağmen havanın hüzünlü olması içimi garip bir sevinçle dolduruyor? Derin, derin içime çekiyorum temiz havayı, soğuğunu iliklerime. Ve bir an yalnızca bir an duruyor her şey… Dejavu yaşıyorum! Evet, bu anı önceden de yaşadım, havanın kokusu aynı, rengi aynı ve sokakların, rüzgârın süpürgesi ile temizlenmiş taştan, topraktan kurtulmuş hali. Sabahın erkeni ve etrafta in yok, cin yok, yalnızca kocaman bir sessizlik, oh yalnızlığı ve sessizliği dinleyerek bu yumuşak hüzünlü havada yaşıyor olmak ne harika bir duygu ya Rab’bimmm? Şükrediyorum yaşama sevinci veren yaratana. Ve bendeniz bunları bundan öncede yaşadım biliyorum. Yine böyle şükretmiştim!
Sonra… Evet, bu havalar çocukluğumun havaları! Bu yıl yaşadığımız kışta çocukluğumun kışıydı. İçimdeki çocuk yaşıyor hala! Ve belki bu yüzden her şeye rağmen yaşama sevincimi yitirmemem! Yılın sonuna geldiğimiz bu zorlu, sıkıntılı, kuşkulu ve korkulu günlerde. Ama hayat işte böyle bir şey; tam uçurumun kenarına gelirsin, bir şey seni geri çeker… Tam mutluluğun doruklarında dolaşırsın, uçurumlar seni özler. Hem derin bir umutsuzluk hayat, hem derin bir hüzün ve yalnızlık, hem kötü, vahşi, acımasız! Ancak beni korkutmuyor artık. Dayandığım balkon korkuluklarından çekiyorum dirseklerimi, dikleniyorum… Daha derin çekiyorum içime ıslak havayı. Kendimi güçlü ve yenilmez algılıyorum bir gladyatör gibi. “Hayatın dayattıklarını göğsümü gere, gere yaşarım. Korkmam hainlerden, korkmam cahillerden, korkmam ön yargıları kırmaktan, vahşetle savaşmaktan. Diyorum.
Ne kadar güzel ve özgür bir şey bu… Evet, kendimi özgür bıraktım bu sabah. Bana bunu yaptıran hava. Artık savaş başlıyor. Benim savaşım, kafaya takmak zorunda kaldığım bütün incik, boncuk, tokayı ve kalın zincirlerimi kırdım, herkese açık kapım. Direnmeyeceğim hiçbir şeye. Ve korkmayacağım hiçbir şeyden. Ve yıkılmayacağım.
İlk önce bana kötülük yapanlara açacağım kapımı. Eskiden olsa kapım kapalı kalırdı onlara, hakkımda bir tek kötü şey düşürsünler dillerinden, aşırı korumaya alırdım kendimi. Ama şimdi bundan vazgeçiyorum, serbest bırakıyorum kendimi. Bol, bol malzeme bırakacağım onlara, kötüye yoracakları, ağızlarını açıp gözlerini yumarak konuşacakları. Kafalarını bu malzemelerle uzun zaman oyalayacaklar. Onlar benimle temizlesinler yüreklerini, vicdanlarını. Ellerinin kirini ve yoğun komplekslerini…
Cehaletlerini benimle örtsünler, beni ayaklar altına alıp yüceltsinler kendilerince adlarını. Sömürsünler bedenimi, aşağılasınlar bilgimi, görgümü, mesleğimi, yeteneğimi, yerleri süpürsünler saçlarımla. Binlerce yıl isterse sövsünler adıma. İnim, inim inletsinler isterlerse, kahretsinler, lime-lime dökülsün isterse etlerim. Ağzımı açmayacağım. Aman dilenmeyeceğim. Ve malzemeleri yine bırakacağım onlara. Beni yok ettiklerini sandıkları an. İşte o zaman bir hayalet olarak geri döneceğim. Her an her yerde olan.
Ve özgürlüğün en alasını yaşayacağım. Camlardan girerek, duvarlardan süzülerek. Ne ağırlığım olacak, ne hacmim. Ne surat asacağım, ne ağlayacağım. Gülümseyeceğim sadece. Titrek olmayacak bedenim ve karanlıkları beklemeyecek.
Ve dileyeceğim ki gerçekten temizlenmiş olsunlar bendenizle. Ve mutlu olsunlar. Ve işte bazen havalar içimdeki çocukla karşılaşır ve yelken açar düşler âlemine! Ve sevgili okuyucularım şimdilik sağlık ve sevgiyle hep birlikte kalalım, ayrımsız, gayrımsız… Yase
Umut
Ülkenin batısındaki küçük bir mahallenin bir sokağının neredeyse tamamı ressamlardan oluşmaktaydı. Bu mahallede, üç katlı bodur bir tuğla yığınının tepesinde iki kız arkadaşın stüdyoları bulunmaktaydı. Alt katlarında ise yaşlı bir ressam otururdu. Günlerden bir gün genç kızın arkadaşı zatürreeye yakalandı. Genç kız günden güne eriyordu. Bir gün, arkadaşı resim yaparken o da yatağında pencereden dışarı bakıyor ve sayıyordu… Geriye doğru sayıyordu;”On iki” dedi, biraz sonra da ”on bir”; arkasından ”on”, sonra ”dokuz”; daha sonra, hemen birbiri ardına ”sekiz” ve ”yedi”. Arkadaşı merakla dışarı baktı. Sayılacak ne vardı acaba?
Görünürde sadece kasvetli, bomboş bir avlu ile altı yedi metre ötedeki tuğla evin çıplak duvarı vardı. Budaklı köklerinden çürümüş, yaşlı mı yaşlı bir asma, tuğla duvarın yarı boyuna kadar tırmanmıştı. Dönüp arkadaşına ”Neyin var?” diye sordu. Hasta kız fısıltı halinde ”altı” dedi. ”Artık hızla düşüyorlar. Üç gün önce nerdeyse yüz tane vardı. Saymaktan başım ağrıyordu. Ama şimdi kolaylaştı. İşte biri daha gitti. Topu ,topu beş tane kaldı şimdi.” ”Beş tane ne?” diye sordu arkadaşı. ”Yapraklar, asmanın yaprakları. Sonuncusu da düşünce, bende mutlaka gideceğim. Hissediyorum bunu.”
Arkadaşı ona saçmalamamasını söyleyip içmesi için çorba götürdü. Fakat o; ”İşte bir tane daha gidiyor. Hayır, çorba falan istemiyorum. Bununla geriye dört tane kaldı. Hava kararmadan sonuncusunun da düştüğünü görmek istiyorum.. Ondan sonra bende gideceğim.” diyerek cevap verdi. Genç kız uykuya daldığında arkadaşı da alt kattaki yaşlı ressama ziyarete gitti. Bu sırada yaprak olayını da anlattı yaşlı ressama. Yukarı çıktığında arkadaşı uyuyordu. Ertesi sabah hasta kız hemen arkadaşına perdeyi açmasını söyledi. Ama hayret! Hiç bitmeyecekmiş gibi gelen upuzun gece boyunca aralıksız yağan yağmur ve şiddetli esen rüzgardan sonra, bir asma yaprağı hala yerinde duruyordu.
Sapına yakın tarafları hala koyu yeşil kalmakla birlikte, testere ağzı gibi tırtıllı kenarlarına ölümün ve çürümenin sarı rengi gelmiş olan yaprak, yerden altı yedi metre yükseklikteki bir dala yiğitçe asılmış duruyordu. ”Bu sonuncusu” dedi hasta kız. ”Geceleyin mutlaka düşer diye düşünmüştüm. Rüzgarı duydum. Bu gün düşecektir, o düştüğü an ben de öleceğim.” Ağır, ağır geçen gün sona erdiğinde onlar, alacakaranlıkta bile, asma yaprağının duvarın önünde sapına tutunmakta olduğunu görebiliyordu. Derken şiddetli yağmur tekrar başladı. Hava yeteri kadar aydınlanır aydınlanmaz, genç kıza hemen perdenin açılmasını istedi. Asma yaprağı hala yerindeydi. Genç kız, yattığı yerden uzun, uzun yaprağı seyretti. Sonra arkadaşına seslendi; ”Münasebetsizlik ettim. Benim ne kötü bir insan olduğumu göstermek istercesine, bir kuvvet o son yaprağı orada tuttu.
Ölümü istemek günahtır. Şimdi bana biraz çorba verebilirsin” dedi. Akşamüstü gelen doktor ayrılırken; şimdi bir alt kattaki hastaya bakmam gerekiyor. Yaşlı bir ressammış sanırım. O da zatürree. Yaşlı adam çok ağır bir durumda, kurtulma umudu yok ama daha rahat eder diye bugün hastaneye kaldırılıyor” dedi.
Ertesi gün doktor;”Tehlikeyi atlattınız, siz kazandınız” dedi. O gün öğleden sonra arkadaşı, iyice iyileşmiş olan arkadaşına alt kattaki yaşlı adamı anlattı. Yaşlı adam iki gün hastanede yattıktan sonra ölmüş. Hastalandığı günün sabahı kapıcı onu, odasında sancıdan kıvranırken bulmuş. Pabuçları, elbisesi baştan aşağı sırılsıklam, her yanı buz gibi bir haldeymiş. Öyle korkunç bir gecede nereye çıktığına akıl sır erdirememişti kimse. Sonra, hala yanık duran gemici feneri, yerinden sürüklene, sürüklene çıkarılmış bir portatif merdiven, bir de üstünde birbirine karışmış sarı, yeşil boyalarla bir palet ve sağa sola saçılmış bir kaç fırça bulmuşlar. O zaman o son yaprağın sırrı da çözüldü. Rüzgar estiği zaman bile yerinden oynamayan yaprak, yaşlı ressamın şaheseriydi. Yaşlı ressam, son yaprağın düştüğü gece oraya bir yaprak resmi yapıp yapıştırmıştı…
Günün Şiiri
Her Şey Sende Gizli
Yerin seni çektiği kadar ağırsın
Kanatların çırpındığı kadar hafif..
Kalbinin attığı kadar canlısın
Gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç…
Sevdiklerin kadar iyisin
Nefret ettiklerin kadar kötü..
Ne renk olursa olsun kaşın gözün
Karşındakinin gördüğüdür rengin..
Yaşadıklarını kâr sayma:
Yaşadığın kadar yakınsın sonuna;
Ne kadar yaşarsan yaşa,
Sevdiğin kadardır ömrün..
Gülebildiğin kadar mutlusun
Üzülme bil ki ağladığın kadar güleceksin
Sakın bitti sanma her şeyi,
Sevdiğin kadar sevileceksin.
Güneşin doğuşundadır doğanın sana verdiği değer
Ve karşındakine değer verdiğin kadar insansın
Bir gün yalan söyleyeceksen eğer
Bırak karşındaki sana güvendiği kadar inansın.
Ay ışığındadır sevgiliye duyulan hasret
Ve sevgiline hasret kaldığın kadar ona yakınsın
Unutma yağmurun yağdığı kadar ıslaksın
Güneşin seni ısıttığı kadar sıcak.
Kendini yalnız hissettiğin kadar yalnızsın
Ve güçlü hissettiğin kadar güçlü.
Kendini güzel hissettiğin kadar güzelsin..
İşte budur hayat!
İşte budur yaşamak, bunu hatırladığın kadar yaşarsın
Bunu unuttuğunda aldığın her nefes kadar üşürsün
Ve karşındakini unuttuğun kadar çabuk unutulursun
Çiçek sulandığı kadar güzeldir
Kuşlar ötebildiği kadar sevimli
Bebek ağladığı kadar bebektir
Ve her şeyi öğrendiğin kadar bilirsin bunu da öğren,
Sevdiğin kadar sevilirsin…
Can YÜCEL
Günün Fıkrası
İki Kere İki
Temel’in oğlu yüzünde üzgün bir ifade ile okuldan gelmiş. Temel bu durumu görünce sormuş: “Ne oldu?”
“Matematik dersinden zayıf aldım.”
“Niye?”
“Öğretmen 2 kere 2 kaç eder dedi, bende 6 dedim.”
“E oğlum, 2 kere 2 dört eder, hadi bilemedin beş eder. 6 nerden çıktı?”
Günün Sözü
Kusur bulmak için bakma birine, bulmak için bakarsan bulursun.
Kusuru örtmeyi marifet edin kendine. İşte o zaman kusursuz olursun.
Mevlana
Kalp denizdir, dil de kıyı, denizde ne varsa kıyıya o vurur.
Mevlana
